Bu Savaşı Kazanamadık

Üzgünüm Annem

 Bu savaşı kazanamadık. Çok direndik ama olmadı..Bu  lanet hastalık senin umudunu, yaşama hakkını en önemlisi de seni bizden aldı.  Bir gün bunun olacağını biliyorduk ama o günün bu kadar yakın olduğunu düşünmemiştik. Maalesef  o acı gün  10 Ocak olarak tarihlere geçti.Yokluğun içime dokunuyor be annem. Başta mantıklı düşünmeye çalıştım. biz mi yoksa senin çektiğin o acılar mı diye

  

 Acıların  ve ağrıların aklıma geldiğinde  yokluğunu kabul ettiğimi sandım.Ama zaman geçtikçe  özlemin  arttıkça   yokluğun  insanın içini daha çok acıtıyormuş.Aslında bakarsan dışarıdan iyiyim. Yokluğunu kabullendim gibi.Hastalığın süresince bu sona hazırlamışım kendimi  amaaa  işte bu ama yı kimselere anlatamam. Biliyormusun sen den en son umudu öğrendim. Son ana kadar yaşama umudun vardı. Neler olacağını biliyordun ama belki bir umut belki bir mucize olur da iyileşirim diye düşünüyordun. İşte bana en çok bu dokunuyor. Yaşamayı bu kadar seven biri nasıl olur da bu kadar erken aramızdan ayrılır diye. 

Yenildik... Savaşımızı kaybettik.Eğer seni kırdıysam seni üzdüysem affet be annem ...Biliyorum sen orada artık huzurlusun ama biz seni burada çok özleyecez be anne..